ΙΕΡΟΠΟΛΙΣ

Στο μετρό άνθρωποι είναι βουλιαγμένοι μέσα στις τεράστιες εφημερίδες τους. Αδυνατώ να δω το πρόσωπό τους. Δεν βλέπω κάποιον να διαβάζει: ΄Οι ερμαϊκές στήλες αναστηλώθηκαν’.

Όχι, δεν εξοστράκησα εγώ το ιερό από την πόλη μου. Το ιερό δε βρίσκεται έξω από τα τείχη∙ δολερά μισανατέλει, φτερουγίζει, έρπεται μέσα στο άστυ. Όμως, πότε ήταν η τελευταία φορά που αναρωτήθηκα για το ιερό. Υπάρχει ιερό στο χρόνο μου, όταν δουλεύω υπερωρίες και τις Κυριακές; Πότε ήταν η τελευταία φορά που σκέφτηκα ποιό ρόλο διαδραματίζει στην εργασία, τί δυναμική καταλαμβάνει στην ερωτική ζωή. Πόσο συχνά σκέφτομαι για το ιερό τελευταία;

Η απουσία του λόγου περί του ιερού από το καθημερινό λεξιλόγιο με κάνει να παραξενεύομαι, όταν ξανασυναντώ την έννοια. Οι ειδήσεις, τα περιοδικά, τα σχολεία δεν το κάνουν είδηση. Πουθενά δε γίνεται φανερά λόγος για το ιερό. Δεν βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Αυτό φταίει. Για έλα, πες μου, ποια ήταν η τελευταία φορά που ένας φίλος σου μίλησε για το ιερό;

Η απουσία δεν συνεπάγεται θάνατο. Σημαίνει περισσότερο σιωπηρή συνωμοσία. Τώρα θέλω να γυρίσει το ιερό στην επιφάνεια, στην καθημερινή γλώσσα και σκέψη της ρευστής πολιτείας. Γυρεύω το ιερό να γίνει υγρή λάβα, να πάρει εύφλεκτη μορφή, να αποκτήσει χαρακτήρα βραχυπρόθεσμο και στιγμιαίο

Το φιλμ της μνήμης μου επιδέχεται τις πιο εφήμερες εκτυπώσεις. Η κινηματογραφική ταχύτητα σκοτώνει την ταυτότητα του ιερού.. Η ανάμνηση μετατοπίζει, αλλοιώνει, παραμορφώνει τα γεγονότα. Η έννοια της αλληλουχίας διαταράσσεται. Το σημαντικό, αέναο και ουσιώδες είναι ακρωτηριασμένο, ιμιφωτισμένο, μπερδεμένο. Η προσοχή δεν εστιάζεται σε αυτό πολύ. Έκατοντάδες πόνοι - από διαφορετικά σημεία - αποσπούν την προσοχή μου. Θαμμένα όνειρα δε μάθαν γκρινιάζουν και τώρα μαθαίνουν να δολοφονούν. Ύστερα έρχεται η σιωπή. Στην διπλανή πόρτα ζουν σπουδαίοι άνθρωποι, ένας λεβεντόγερος πιο κάτω. Όταν δεν υπάρχει μνήμη πως να θυμηθώ τους ήρωες; Πως να επικεντρωθω, να συγκεντρωθω και να αφιερωθώ στο ιερό;

Δύο εραστές γυρίζουν πλάτη ο ένας στον άλλο μετά από γενετήσιο αγκάλιασμα. Τα φιλιά γρήγορα τελιώνουν. Πριν από λίγο, χάιδευαν ο ένας τον άλλον, λάτρευαν ο ένας τον άλλο. Τώρα πως γίνεται και σταματούν έτσι απότομα; Πως εξηγείται αυτή η ασυνέχεια; Πως μπορεί το άγγιγμα να είναι τόσο αποσπασματικό;

Ο θυμός μου είναι ιερός. Όλα τα προτερόχρονα συναισθήματα είναι ιερά.Να συγκεντρώσω πάλι τις δυνάμεις μου. Να κάνω μια αρχή από το καθημερινό, το εφήμερο. Πριν κάνω το πέρασμα, να το σταθεροποιήσω, ύστερα να πολλαπλασιάσω τις ιδανικές του στιγμές. Να κατασευάσω μια αλυσίδα ιερών συμπτώσεων. Να λατρέψω τις πιθανότητες. Να βγω ζωντανός

Το ιερό είναι το νέο θέμα γοητείας και συγκίνησης. Να το φέρω ξανά στην επιφάνεια.Θέλω να γυρεύω το ιερό από ήλιο σε ήλιο, από σταθμό σε σταθμό, από τη μια άκρη της πολιτείας στην άλλη. Έχω βάλει στοίχημα τη ζώη μου να επιστρέψω το ιερό στην καθημερινότητα, να το περάσω σαν χρυσή κλωστή από τον ιδιωτικό στο δημόσιο. Η ιερά οδός περνάει αναγκαστικά από το δημόσιο βίο. Διέρχεται από τη ισορρροπία ανάμεσα στα κοινά και τα ιδιωτικά. Όλα συνεχίζονται, το ιερό συνεχίζεται.. σαν ακροβάτης

Το ιερό στην πόλη μου υπάρχει εκεί που δεν το περιμένεις.Μεταμφιεσμένο στα πιο άκομψα ενδύματα. Μπλεγμένο σε νυχτερινές περιπολίες. Στο ιδανικό τυχαίο και την αποτίμηση της γενναιοδωρίας του. Στη συντροφιά αγνώστων που μοιράζονται το ίδιο τραπέζι. Στο χορό, σε μια κοπέλα που με προσκαλεί καθημερινά για χορό και με περιμένει. Στην Η-όλη που με παραληρεί, επειδή αντιδρά θετικά απέναντι στο άγνωστο. Στο πείσμα, στο πείσμα.. στο όλα συνεχίζονται, στην αέναη θυσία. Σε απροσδόκητες συναντήσεις. Στις αναμνήσεις της προκλάσσικής περιπέτειας.. σε εκείνες τις λιτές αρχές που οδήγησαν αργότερα σε ένα χρυσό αιώνα. Στο καραβάκι που συνεχώς ζωγράφιζα σαν ήμουν μικρό παιδί

Η γλαύκα ανοίγει τα φτερά της μετά το σούρουπο. Δεν είναι μόνη της όμως. ΄¦Ενα απόκοσμο πλάσμα έρπεται κάτω από την πόλη. Το βρίσκεις μέτα από χρόνο, σε μισογκρεμισμένες χαραγματιές, σε απροσδόκτηες εισοχές, σε αμφιλεγόμενες πτυχές. Στο παρασκήνιο ένα πλάσμα παίζει κρυφτο με το νεογέννητο Διόνυσο. Είναι η έχιδνα του ιερού