Ζώντας στην πόλη είναι σαν να επαναλαμβάνω μια καλλιτεχνική βουτιά σε πισίνα. Όσο περισσότερο μεγαλώνω, τόσο πιο έντεχνα βυθίζομαι. Έγινα πλέον ικανός βουτηχτής. Προοδεύω συνέχεια.. Μεθώ με τη γεύση της ταχύτητας, με την εικόνα της πτώσης, με τα παλαμάκια των θεατών.. ανυπομονώ να ξεσκίσω την υδάτινη επιφάνεια. Εγώ, εγώ, εγώ.. Θα σας αποδείξω ποιος είμαι.. ένας δεινός κυνηγός της πιο τέλειας, της πιο ιδανικής βουτιάς
Μια νύκτα άλλαξα πλευρό και σαν ξύπνησα αναρωτήθηκα.. μα τί υπάρχει στο βυθό; Δεν τον άγγιξα ποτέ. Πόσο όμορφα λαμπυρίζουν από μακριά τα χρυσά πλακάκια. Αυτό είναι το πράγμα που τώρα θέλω να μάθω. Ρώτησα και όσοι κάτι γνωρίζανε. μου υποσχεθήκανε ότι ‘ο πάτος της πισίνας είναι ένας καθρέπτης ονειρικός. Είναι φτιαγμένος από αμέτρητους θησαυρούς, κεντημένος από παραμύθια και απίστευτα μυστικά. Να, τελικά η χαμένη Ατλαντίδα βρίσκεται σε αυτόν εδώ το βυθό. Στο δικό μας καθρέπτη θα καθρεπτιστείς και τότε θα μάθεις ποιος είσαι’
Μου άρεσε η ιδέα και θέλησα να την ακολουθήσω. Αρχίζω να βυθίζομαι ολοένα και περισσότερο, επίμονα πασχίζω να φτάσω στο βάθος της υπόθεσης. Όσο και να βυθίζομαι, τον καθρέπτη δεν τον φτάνω, δεν τον βλέπω πιο καθαρά. Καθώς τον πλησιάζω, με βασανίζει η εκτυφλωτική αντανάκλασή του και οι παραμορφώσεις του. Είναι τελικά πολύ πιο βαθιά από τις δυνάμεις μου. Δεν πρέπει όμως να απογοητευτώ. Πρέπει να προσπαθήσω πιο πολύ αλλιώς.. τίποτα.. Αξίζει τον κόπο. Να βλέπεις το πρόσωπό σου στον καθρέπτη είναι εκπληκτικό. Ωστόσο, δεν τα καταφέρνω, φτάνω μονάχα μέχρι ενός σημείου και μετά επανέρχομαι. ‘Δεν μπορώ να βυθιστώ άλλο’, γκρίνιαξα, ‘ασφυκτιώ δεν το καταλάβετε, δεν μπορώ να κρατήσω άλλο την αναπνοή μου. ’ ‘Μην στεναχωριέσαι’ μου απαντάνε, ‘αυτό είναι πολύ κατανοητό. Δεν σου αρκεί το δικό σου οξυγόνο, θα σου δώσουμε εμείς από το δικό μας. Να πάρε αυτή μάσκα και τις φιάλες οξυγόνου, δε θα έχεις ξανά το ίδιο πρόβλημα’
Ξαναδοκίμασα να βυθιστώ στα έγκατα. Τώρα είναι πιο εύκολο. Έφτασα στον προορισμό μου χωρίς όμως να αγγίξω το νόημα. Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Ο καθρέπτης ήταν όντως εκεί. Στον χρυσό καθρέπτη δεν αντίκρισα δυστυχώς το πρόσωπό μου αλλά τη μάσκα. Τότε αναφώνησα: Μα πώς να λειτουργήσω ανθρώπινα στης πισίνας το βυθό.. Το πρόσωπό μου φορούσε μια μάσκα σαν όλες τις άλλες μάσκες. Τι κρίμα, στον καθρέπτη σας έφτασα τόσο κοντά, όμως εδώ που βρίσκομαι, αν βγάλω τη μάσκα, να μείνει γυμνό το πρόσωπό μου για να δω, θα πνιγώ!
Αφαίρεσε από τον δύτη τις φιάλες οξυγόνου και αυτός θα σταματήσει να αναπνέει. Βγάλε από τον αστροναύτη το σκάφανδρο και αυτός θα ξεψυχήσει. Πέταξα μακριά τον καθρέπτη στον βυθό μου, άρχισα να υπακούω μονάχα το σφυγμό μου. Από τα βάθη της πολιτείας σαν επέστρεψα, ξέβγαλα από πάνω μου τη βαριά αρματωσιά, δεν θέλω τα ξένα δεκανίκια ξανά.. Αφήνω να με καθορίζουν μόνο τα λόγια εκείνων που αγαπώ. Με το κατάλληλο φως, στην υδάτινη επιφάνεια μονάχα θέλω να καθρεπτιστώ. Ο άλλος καθρέπτης δεν λειτουργεί. Αν είσαι gay σου βάζουνε τον καθρέπτη στο πισινό, αν πας να σηκώσεις κεφάλι, σου κόβουν το λαιμό, αν γράφεις καλά, σου κόβουν τις φλέβες σου και μετά λένε πως εσύ ήσουν ένας ιδανικός αυτόχειρας για αυτό
Από τότε που η Η-όλη υποπτεύθηκε ότι την ψάχνουμε στο βάθος, εκείνη άρχισε να καθρεπτίζεται στην επιφάνεια
Εγώ, ο bourgeois_punk, θέλω να βρω έναν καθρέπτη σαν πανσέληνο για να αντέξει το δικό μου το θεό. Φτιάχνω άλλον καθρέπτη από μέσα μου από εύφλεκτο, διάφανο υλικό. Δεν έχω νου ιχθύος, δεν κάνω εγώ για το βυθό
No comments:
Post a Comment