ΜΙΚΡΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ Ή ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΒΙΔΩΣΕΙ ΕΤΣΙ ΑΓΡΙΑ

Από την μια, στόχος μου είναι να επικοινωνήσω κάτι απλό, κάτι που αφορά όλους. Από την άλλη από πού να κάνω μια αρχή; Φτάνει. Αρκετά. Ως εδώ και άλλο μη παρ΄έκει. Δεν υπάρχει τέλος και αρχή. Μόνη διέξοδός μου η καθαρότητα που εσωκλείει η γραφή. Η γλώσσα προϋπάρχει. Δε μπορώ να χρησιμοποιήσω άλλο μέσο για να πω τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτή είναι το όχημα και ψάχνω επειγόντως οδηγό να τη δαμάσει. Ως που να τον εντοπίσω, έχω πιάσει όπως όπως το τιμόνι, παίζοντας κρυφτό με τους γλωσσοδέτες. Ας μη διαβαστεί, παρακαλώ, η λέξη με το συνηθισμένο της φορτίο αλλά σαν σινική σειρήνα ή φονική ρουλέτα μιας εφόλης της ύλης αγανάκτησης.

Το σοβαρό αδιέξοδο που μου προκαλεί η κακή αισθητική του άλλου δεν δημιουργήθηκε από την μια στιγμή στην άλλη. Έχει διάπλαση ολοκληρωτικού συστήματος και δη την κράση λερναίου οικοδομήματος. Χτίζεται, πολλαπλασιάζεται, στοιβάζεται μέρα με τη μέρα, σταγόνα-σταγόνα και το «κινέζικο βασανιστήριο» δεν έχει τελειωμό. Από ένα σημείο και έπειτα δεν υπάρχει γυρισμός. Μεταφυσική η γραφειοκρατία του. Πνιγηρό το αδιέξοδο. Επικίνδυνο και αποτελειωτικό. Προχωρά ανενόχλητο στα κρυφά. Εμετικό καρκίνωμα που πολλαπλασιάζει διαρκώς τα παθογόνα κύτταρά του και προσβάλλει τα υγιή. Σου σιγοτρώει, σου σιγοκαίει τα σωθικά. Σε βάζει τρικλοποδιά, σου δένει την ψυχή μύριους κόμπους.

Σκεφτείτε ένα λαμπρό γιατρό, ο Κύριος Παπαδόπουλος είναι χειρούργος. Είναι εργατικός, ενημερώνεται για τις εξελίξεις της επιστήμης του, σώζει ζωές, προσφέρει δημόσιο έργο και παράλληλα είναι καλός οικογενειάρχης. Είναι αυτό αρκετό; Ποιος θα του πει πως το σπίτι που έφτιαξε βγάζει μάτι, έχει γυρίσει την πλάτη στην παράδοση και έχει γκρεμίσει διάπλατα όλες τις γέφυρες, δεν συνομιλεί με το οικοσύστημα, δεν διατηρεί ουδεμία επαφή με το έδαφος, τη γη, την κοινότητα; Να του το συγχωρέσουμε πως είναι τόσο ακαλαίσθητος και χοντροκομμένος στο καθημερινό βίο...; Μάλλον, ναι.... Οι περισσότεροι δεν συνηθίσανε μόνο τη δική τους πορδή αλλά και των άλλων. Ανοσία.

(...) Από μια ηθική θεώρηση των πραγμάτων μάλλον πάλι ‘ναι’. Ωστόσο η ζωή διατηρεί και μια αισθητική διάσταση. Έχει να κάνει κατεξοχήν με την αίσθηση των πραγμάτων. Η ένστασή μου γίνεται, διότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το μάτι συνεχώς συνθλίβεται από το τρισάθλιο, αστικό γκρι. Βαριά τραυματισμένο, προσκρούει στους τοίχους. Ο Κύριος Παπαδόπουλος, ο Κύριος Δημητρίου, ο Κύριος Κωνσταντίνου δυστυχώς είναι «πανταχού παρών και τα πάντα ποιών». Σε όλες τις θέσεις, σε όλα τα σημεία. Κάποιος ας αναλάβει τις ευθύνες του. Κάποιος τελικά οφείλει να έχει άποψη πέραν της ειδικότητάς του. Μια γενικότερη αίσθηση, σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων πέραν της καθημερινής του ενασχόλησης. Η Ελλάδα και η Κύπρος νοσεί.

Απορώ πως δεν βγαίνει το μάτι μερικών. Σε μια άλλη εποχή τα πράγματα θα κυλούσαν διαφορετικά. Σήμερα όχι. Η φορά άλλαξε δραματικά. Για να μη θίξεις, δεν θα πεις την πραγματική σου γνώμη και το κακό διαιωνίζεται. Πρέπει να σταματήσει αυτός ο άσχημος φαύλος κύκλος. Μακροπρόθεσμα δεν υπάρχει δικαιολογία. Η ασχήμια είναι παντού. Πλημμυρίζει το άστυ.. Κάποιος ας την υποδείξει. Κάποιος επιτέλους να φανεί ειλικρινής. Να μιλήσει χωρίς περιστροφές. Να χτυπήσει απλά το καρφί. Να χρησιμοποιήσει μια γλώσσα που καρφώνει στο κέντρο. Έστω και για μια φορά, ενώπιον όλων. Δημοσίως. Μηδενός εξαιρουμένου. Δεν γίνεται όλα να περνάνε στο «ντούκου». Η Ελλάδα και η Κύπρος σφαδάζει από όμοιους πόνους σε διαφορετικό σημείο.

Κατά τη γνώμη μου, οφείλει κάποιος να έχει τη δική του προσωπική άποψη για τα πράγματα. Μια ορισμένη γνώμη για την αισθητική πλευρά των πραγμάτων. Μια ορισμένη αισθητική αντίληψη. Δεν φτάνει κάποιος να είναι άρτιος στη γραμματική πρέπει να είναι και στο συντακτικό. Γιατί τελικά, ο καθένας είναι υπόλογος για την οικία του, μέσα και έξω και υπεύθυνος για την ενδυμασία του. Καθώς όμως κανένας για δικούς του λόγους (αρκείται στο να είναι μεγάλος δικηγόρος ή τρανός λογιστής) δεν αναλαμβάνει ακόμη την ευθύνη, επειδή το κινέζικο μαρτύριο συνεχίζεται, για αυτό ακριβώς και μου την έχει βιδώσει έτσι άγρια. Η Ελλάδα και η Κύπρος παραμένουν παγιδευμένες.


Πέστε μου, αγαπητέ αναγνώστη, ο εργολάβος εσάς σκεπτόταν, όταν έχτιζε στη σειρά πανομοιότυπα διαμερίσματα;

Πέστε μου Κύριε Αντωνίου, τα παιδιά σκεπτόσασταν, όταν χτίζατε το αυθαίρετο έκτρωμα δίπλα στο κύμα;

Πέστε μου Κύριε Δημητρίου σου το είπε ποτέ κανείς ότι το σπίτι σου δεν βλέπεται;

Με ενοχλούν όσοι δεν θέτουν ερωτήματα. Όσοι νίπτουν τας χείρας τους βιαστικά. Όσοι το βράδυ κοιμούνται πάντα ήσυχα.

RACHEL KHEDOORI @ HAUSER & WIRTH LONDON

Hauser & Wirth is proud to present an exhibition of new and recent work by Los Angeles-based artist Rachel Khedoori. For her first solo exhibition in London, Khedoori will present ‘The Iraq Book Project’, as well as a photographic series and a film installation featured upstairs in the American Room. Since the mid 1990s, Khedoori has created complex investigations weaving together architecture, sculpture and film. She often uses constructed elements and mirrors alongside film projections, creating works that can be explored both physically and psychologically.

‘The Iraq Book Project’, Khedoori’s ongoing documentary piece, consists of a chronological compilation of news articles found online using the search terms ‘Iraq’, ‘Iraqi’ or ‘Baghdad’. The articles begin on 18 March 2003, the start date of the Iraq war, and in theory, can continue indefinitely. Presented as a series of large books on tall tables, the articles are sourced from a wide range of news services based all over the world, translated into English and formatted to flow together seamlessly; the only separation between the articles is the emboldened lettering of the titles, date and source. For this project, the gallery will be turned into a research centre with articles being compiled, printed and added to the books throughout the duration of the exhibition. ‘The Iraq Book Project’ is an attempt to find words for an indescribable event, highlighting the way in which perceptions of an event change depending upon time and place.

Throughout her artistic practice, Khedoori has interpreted landscape as a place where one’s memories are stored. Khedoori’s new film installation is a technically simple work consisting of a pan of an Australian landscape projected onto a screen placed at a 90 degree angle to a mirror of the same size. The point where the projection and the mirror meet draws the viewer in, giving the illusion of an image that is continually peeling away from itself. The doubling of the image caused by the projection and adjacent mirror is reminiscent of a Rorschach test which has the effect of simultaneously morphing one’s perception of the landscape and the film projection itself.

FRANCIS ALYS

OMA

OMA (Office for Metropolitan Architecture), Villa Dall'Ava, St Cloud, Paris, France, 1991
Photograph: Peter Aaron / Esto / OMA / DACS 201

JANNIS KOUNELLIS 'UNTITLED' @ AMBIKA P3.

ΟΙ «ΑΤΕΛΕΙΣ ΚΛΕΨΥΔΡΕΣ» ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΝΕΛΗ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ


Στην υπόγεια γκαλερί «Άμπικα Πι-θρι» του Λονδίνου και μέχρι τις 30 Μαϊου, παρουσιάζει ο εβδομηντατετράχρονος, Έλληνας, πατριάρχης της «άρτε πόβερα» Γιάννης Κουνέλης τη νέα του συναρπαστική εγκατάσταση, η οποία δεν φέρει συγκεκριμένο τίτλο.«Συναρπαστική»... όχι γιατί διαθέτει ένα φαντασμαγορικό χαρακτήρα αλλά διότι είναι φτιαγμένη από αντικείμενα που μας περιτριγυρίζουν, και από υλικά προσγειωμένα στην απτή καθημερινότητα, διαταγμένα, όμως, στο χώρο με τρόπο ευρηματικό.

Εισερχόμενος στο χώρο της υπόγειας γκαλερί, η οποία βρίσκεται στα «έγκατα» του Πανεπιστήμιου του «Γουέστ-Μίνιστερ», ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με την επιβλητική, κεντρική εγκατάσταση του Κουνέλη, ενώ μικρότερες σε μέγεθος (όχι σε ποιότητα) παρεμβάσεις διακλαδώνονται σε τρεις άλλες αίθουσες υποστηρίζοντας με την παρουσία τους το βασικό «θέμα». Η κεντρική εγκατάσταση απαρτίζεται από τέσσερις μεγάλες πλατφόρμες, πάνω στις οποίες ο επισκέπτης θα βρει δώδεκα συνολικά σιδερένια κοντέινερ, τα οποία στο εσωτερικό τους είναι γεμάτα ως πάνω με κάρβουνο. Στα τειχία τους είναι τοποθετημένα, κατά σειρά, δεκάδες άδεια, διαφανή μπουκάλια. To όλο σύμπλεγμα σχηματίζει από μακριά το γράμμα ‘Κ’. Τί να σημαίνει αυτό; Κατά μια εκδοχή, αποτελούν ένα προσωπικό φόρο τιμής του Κουνέλη προς τον Κάφκα, στον κύριο ‘Κ’ του Πύργου (1926) ριγμένο σε ένα περιβάλλον, το οποίο δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει. Τα άδεια μπουκάλια όσο και το κάρβουνο παραπέμπουν ίσως στην άποψη ότι κάποια στιγμή θα γίνουμε οι ίδιοι «κάρβουνο», θα μείνουμε άδειοι από ζωή σαν τα κενά αυτά μπουκάλια. Τα γυάλινα δοχεία ομοιάζουν με διαιρεμένες, «ατελείς κλεψύδρες» ενός καφκικού, εφιαλτικού σύμπαντος δίχως πιθανότητα επικοινωνίας, μια και τα στόμιά τους, παρόλο που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής το ένα με το άλλο, δεν αγγίζονται, ουσιαστικά ποτέ δεν εφάπτονται. Σε ορισμένα από τα μπουκάλια κρέμονται μαύρα παλτά πάνω σε γάντζους ή σάκοι και αλλού μαύρα υφάσματα απλώνονται τεντωμένα και δεμένα με συρματόσχοινο. Η εγκατάσταση, κατά τη γνώμη μου, δεν αναπαριστά κάτι αλλά περισσότερο αποτελεί η ίδια μια ιδιάζουσα «παρουσία» μέσα στο χώρο.

Οι κώδικες, οι συμβάσεις και το ύφος της εγκατάστασης, φαίνεται να αντλούν το εικαστικό τους λεξιλόγιο από μια προγενέστερη εποχή, συνδεδεμένη με άλλα ιδεολογικά ρεύματα και αναζητήσεις αλλά ωστόσο διατηρούν ακόμη με ελκυστικό τρόπο ένα μεγάλο μέρος από τη γοητεία τους ή την αντισυμβατική αισθητική τους. Στα τέλη της δεκαετίας το 60΄, την ίδια εποχή που ο Κουνέλης άρχιζε να συνδέει το όνομά του με την ιταλική «άρτε πόβερα», ο απόκοσμος βιομηχανικός χώρος της γκαλερί του Πανεπιστημίου του «Γουέστ-Μίνιστερ» λειτουργούσε σαν ένα ανθηρό κέντρο πειραμάτων γύρω από τις τεχνικές και τα μέσα παραγωγής τσιμέντου. Σήμερα διαπερασμένος από την πατίνα του χρόνου είναι γεμάτος παγερή σιωπή. Ο εικαστικός, αφού επισκέφθηκε το χώρο και ζύγιασε τις διαστάσεις και την «αύρα» του, στην συνέχεια τον επέλεξε και άρχισε να φτιάχνει το δικό του έργο. Έχοντας γίνει μέχρι στιγμής γνωστός για τη συνομιλία που αναπτύσσουν οι εγκαταστάσεις του με τον περιβάλλοντα χώρο, διατηρεί και εδώ μια προσεγμένη αίσθηση ισορροπίας. Τα έργα του με τις διαστάσεις τους δεν επιβάλλονται σε αυτόν αλλά τον αφήνουν να «αναπνεύσει».

Παραδόξως, όσο «βιομηχανικά» και αν είναι τα υλικά της συγκεκριμένης εγκατάστασης, όσο μακάβριές και αν θεωρηθούν οι θεματικές του αποχρώσεις και συνισταμένες, μας προτείνουν ένα μέτρο ισορροπίας ή μας προσφέρουν ένα λεπτό νήμα αισιοδοξίας ανάμεσα σε εκείνα και σε εμάς. Ίσως αυτό να αποτελεί μια γενικότερη, «εφ΄όλης της ύλης» υπόδειξη από τον Κουνέλη για το δικαίωμα προσωπικής μας ανάμειξης σε ειδικούς χώρους ή για το όριο και τον τρόπο παρέμβασής μας στην ίδια τη ζωή.


Τάσος Α. Γκέκας

Tο νεοσύστατο SOME/THINGS MAGAZINE εγκαινίασε το πρώτο και δεύτερο τεύχος του με ένα φοβερό πάρτι στο ανατολικό Λονδίνο στις 08/04/2010. Το συμβάν έλαβε χώρα στο στούντιο του εικαστικού και πολιτιστικού συντάκτη του DAZED & CONFUSED Robert Montgomery στην Commercial Street 116. Συνδιοργανωτές του πάρτι ήταν η Raiana Lampkins-Fielder ο Douglas White και ο Mathew Stone. Nτίτζεϊ της βραδιάς ήταν ο Jarvis Cocker.

O συνδυασμός των καλλιτεχνών δεν έφερε κάτι ξεχωριστό μόνο στο περιοδικό αλλά και σαν οι Λονδρέζοι συνεργάτες του παριζιάνικου περιοδικού, ενώσαν τις δυνάμεις τους σαν οικοδεσπότες αυτή τη φορά για να δημιουργήσουν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα γύρω από τις προσωπικές τους εγκαταστάσεις όσο και τις βιντεοπροβολές της Monika Bielskyte, υπεύθυνης σύνταξης του SOME/THINGS MAGAZINE. Πέρα από το άκρως κολακευτικό γεγονός ότι πλαισιωνόμουν από καλαίσθητούς ανθρώπους ανάμεσα σε έργα τέχνης των καιρών μας, ότι μουσική έπαιζε ο τραγουδιστής των Pulp, ότι το αλκοόλ έρεε και ο οικοδεσπότης μας παρότρυνε να καπνίσουμε ελεύθερα... θα ήθελα να σταθώ σε άλλα δύο σημεία. Το πρώτο που αξίζει, νομίζω, να επισημάνω είναι το στοιχείο του «αγνώστου». Η πρόσκληση για το πάρτι ήταν αυστηρά προσωπική. Ένα μεγάλο μέρος των καλεσμένων είχαν έρθει χωρίς συνοδό, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Έτσι μετά από ένα αρχικό στάδιο, στο οποίο ένιωθες κάπως άβολα, αναγκαζόσουν να μιλήσεις στο διπλανό σου και να τον συναναστραφείς. Το δεύτερο είναι ότι ανάμεσα στους καλεσμένους παρευρίσκονταν αρκετοί συντελεστές από σημαντικά διεθνή περιοδικά όπως το MONOCLE, οι οποίοι εξέφρασαν ανοιχτά τον ενθουσιασμό τους για το νέο περιοδικό υποδεικνύοντας αλληλεγγύη για κάποιο «ανταγωνιστικό» περιοδικό και κυμαίνεται στον ίδιο χώρο, το οποίο όμως κάτι καινούργιο έχει να παρουσιάσει.

Παράξενο που ένα ‘νεογνό’ περιοδικό με έδρα το Παρίσι διοργανώνει πάρτι σε μια άλλη μητρόπολη. Παράξενα ελκυστική η αύρα των ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν σε αυτόν τον χώρο. Παράξενο και το νεαρό της ηλικίας πολλών από αυτούς. Το Λονδίνο δεν κλείνει την πόρτα του στους νέους.


Tάσος Α. Γκέκας

MIKE NESLON'S AMNESIAC SHRINE

2007: This otherwordly installation has Nelson's longest title yet: Amnesiac Shrine, or The Misplacement (a Futurological Fable): Mirrored Cubes – Inverted – With the Reflection of an Inner Psyche as Represented by a Metaphorical Landscape. Photograph: David Lambert & Rod Tidnam/Tate.

BEHIND THE BLINDFOLD

... a detail from The Execution of Lady Jane Grey by Paul Delaroche Photograph: National Gallery, London

NEW TOPOGRAPHICS

East Wall, McGaw Laboratories, 1821 Langley, Costa Mesa (1974)
Photograph: Lewis Baltz/George Eastman House collections

SHAPED BY WAR / DON-MCCULLIN

INDONESIAS MENTAL HEALTH CENTER

PAL / STONES

TOD PAPAGEORGE/PASSING THROUGH EDEN

RAGHU RAI/DREAMS OF INDIA

LETTERS FROM VAN GOGH

Letter from Vincent van Gogh to his brother Theo, Nieuw-Amsterdam, 28 October 1883

Photograph: Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation)

MY NEW BALCONY

Qena, Egypt: A woman looks out from the balcony of her partially burned house after attacks on Christian homes

Photograph: Tara Todras-whitehill/AP

JEREMY MILLAR/ PROJECTOR

150 x 50 x 50cm Obsidian, wood, perspex, illuminated oak display case Courtesy of the artist