GAUGUIN'S ANGELUS

Vision of the Sermon / Jacob Wrestling With the Angel (1888)

LARY SULTAN OBITUARY

One of the untitled photographs, shown without caption or explanation, in Larry Sultan's exhibition Evidence. Photograph: Larry Sultan/Janet Borden Gall

ANCIENT ELEFTHERNA / RETHYMNON CRETE

A

THE SACRED MADE REAL

Gregorio Fernández's sculpture Dead Christ (1625–30); behind it Jusepe de Ribera's painting The Lamentation over the Dead Christ (c1620), both from the Sacred Made Real exhibition, National Gallery, London. Photograph: Sarah Lee

Basra, Iraq: Shia Muslim worshippers, stained by their own blood from self inflicted wounds, hold knives during the festival of Ashura

Photograph: Nabil al-Jurani/AP

ESCAPEMENT

RAS MEDIA COLLECTIVE

for more info visit:

http://www.frithstreetgallery.com/shows/view/raqs_media_collective_escapement/

DYSTOPIA

Bitola, Macedonia: Pigs feed on waste dumped near the cooling towers of a power plant

Photograph: Ognen Teofilovski/Reuters

EROS/ MUSEUM OF CYLADIC ART, ATHENS

Eros and Psyche kissing. Eros may have been the god of love, but he was also cruel. In another room, viewers can see him dragging his lover by the hair and striking her with a mallet

Photograph: Simela Pantzartzi/EPA

Marble relief depicting the erotic encounter of Leda and Zeus, who has transformed into a swan (second century AD)

Photograph: National Archaeological Museum, Athens

Replica of an ancient prostitute's quarters is on show in a section called Remunerated Love

Photograph: Simela Pantzartzi/EPA

ATHENS CRYOGENICS RIOT: A youth οn his way to the 'big fridge'

Athens, Greece: A youth is detained by riot police during a demonstration

Aris Messinis/AFP/Getty Images

Inge Morath

London, England, 1953

© Inge Morath/Magnum Photos

Fishermen, Mahdia, Tunisia, 1959.

© Inge Morath/Magnum Photos

NOWHERE BY MOTE SINABEL AOKI

Preview from SOMETHINGS MAGAZINE 002/ THE BLACK BOOK

katja strunz

Enthüllung (detail). Steel st37, powder coating, bronze, patina. Photo: Jochen Littkemann, 2008

shezad dawood

Chris Baker's Stankley Kubrick inspired futuristic travel

'ARREST' by Nicholas Panayi @ the Office 11.11.09

Το ζωγραφικό έργο ‘ARREST’ αποτελεί ένα εγχείρημα άμεσης παρέμβασης ή και προσωπικής αντίδρασης του εικαστικού Νικόλα Παναγή αναπόσπαστα συνυφασμένο με τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στον τόπο, αρχής γενομένης της 25ής Σεπτεμβρίου 2009. Σε αυτό δίνει ιδιαίτερη έμφαση και βαρύτητα τόσο στον «τρόπο» όσο και στο ίδιο το γεγονός της σύλληψης των αλλοδαπών μεταναστών στην Παλιά Λευκωσία.

Αν η αστυνομική βαρβαρότητα που αναμεταδόθηκε από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης το ξημέρωμα εκείνης της Παρασκευής αποτέλεσε τη βασική αφορμή, βαθύτερο «έρεισμα» του Παναγή για το παρόν εγχείρημα στάθηκε o υπόγειος στιγματισμός των μεταναστών, τον οποίο βιώνει καθημερινά στα σοκάκια γύρω από το atelier ή την σχολή του, τα οποία βρίσκονται στην Λευκωσία εντός των Τοίχων. Η αντιμετώπιση της μακρόχρονης παρουσίας των μεταναστών στο νησί έρχεται σε άμεση ρήξη και αντιπαράθεση με την αρχετυπική και περήφανη ανθρώπινη υπόσταση-φιγούρα, απογυμνωμένη από προκαταλήψεις, εθνικότητα και συλλογικά στερεότυπα. Η θεμελιώδης αυτή σύγκρουση αποτελεί για τον Παναγή το δομικό υλικό για να δημιουργηθεί ένα δαιδάλωδες, πολύπτυχο και πολυκεντρικό σύμπλεγμα ανθρώπινων μορφών. Υιοθετώντας μια πολυστρωματική θεώρηση των πραγμάτων, το ζωγραφικό έργο ‘ARREST’ λειτουργεί εν μέρει αντανακλαστικά, ως ένας πυρήνας που αναβλύζει σώματα ενώ παράλληλα καταγράφει μέσω της τεχνικής του πολυπλοκότητας στιγμιότυπα της ζωής των μεταναστών όσο και του τρόπου που αυτή αντιμετωπίζεται. Ανθρώποι σε κλούβες, εγκλωβισμένοι στο μεσοδιάστημα και στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, σκλάβοι με ημερομηνία λήξεως βρισκόμενοι σε ένα σημείο οριακό, ενώ κινούνται προς όλες τις γνωστές κατευθύνσεις δεν μπορούν να κάνουν ούτε ένα βήμα μπρος αλλά ούτε να γυρίσουν πίσω. Αδιέξοδο.

Μέσα από εκούσιους και ακούσιους μηχανισμούς σβήνουμε από την καθημερινότητά μας μια πραγματικότητα που δεν θέλουμε να μας απασχολεί. Διοργανώνουμε μια «επιχείρηση Σκούπα» και διαγράφουμε το πρωτογενές υλικό της με ευσύνοπτες διαδικασίες. Στο σημείο αυτό ξεκινά να λειτουργεί η ‘ΣΥΛΛΗΨΗ’ του Παναγή μέσα από μια προσεκτικά ενορχηστρωμένη πολυστρωματική έρευνα πάνω στην ανθρώπινη μορφή. Όσο περισσότερο αποκαλύπτεται το ξένο σώμα, τόσο περισσότερο ξεπροβάλει από μέσα του το κυρίαρχο ανθρώπινό του συστατικό στοιχείο, το οποίο παρ’ όλη τη διαφορετικότητά του ομοιάζει αφοπλιστικά με το δικό μας.

Συμβαίνει, ενίοτε, άθελα μας να σκεπτόμαστε αυστηρά, δυαδικά π.χ. ΑΣΠΡΟ-ΜΑΥΡΟ. Εκεί όμως που η λέξη «μετανάστες» μας φέρνει στο μυαλό ένα ορισμένο χρώμα, ο Νικόλας Παναγή μας προτείνει στη θέση του μια άλλη, διαφορετικής τάξεως χρωστική ουσία (pigment) για να ακολουθήσει στην συνέχεια η απάλειψη ή το «σκούπισμα» με το άσπρο χρώμα. Ότι άφησε πίσω της η αστυνομική «ΣΚΟΥΠΑ», ήρθε να περισυλλέξει η βούρτσα του εικαστικού, επιχειρώντας αυτή τη φορά ένα «δεύτερο χέρι», ένα δεύτερο καθαρτικό πέρασμα πάνω στο πρώτο. Το χέρι του Παναγή ίσως διαμορφώνει εντέλει ένα διαφορετικό «εξαγνιστικό» σκούπισμα που όχι μόνο δεν σβήνει την ανθρωπινή ύπαρξη αλλά περισσότερο την φέρνει τιμητικά στην επιφάνεια του γίγνεσθαι, υπενθυμίζοντάς τελικά, πως η πατρίδα του ανθρώπου είναι εκείνο το μέρος, του οποίου οι πολίτες τον καθιστούν μέρος της καθημερινότητάς του.

SAFWAN DAHOUL /AYYAM GALLERY: BEIRUT

'silence is the best of words'

shooting into a corner

anish kapoor, royal academy of arts

subodh gupta / common man

hauser & wirth gallery

a studio in montparnasse

christopher richard wynne nevinson(1926)

man deemed insane / jalalabad, afganistan

photograph: rahmat gul/ap

unzip me plz

les tutus de l' opéra

photograph: willy rizzo, (1954)

amman, jordan: a veiled woman

photograph: mohammad abu ghosh/ap

r. mapplethorpe @ GoMA's sh[OUT] exhibition

paul gauguin

aha oe feii / what are you jealous|? (1892)

digital obsolescence by alana kakoyiannis @ apotheke

Η Αλάνα Κακογιάννη παρουσίασε στην gallery ‘Apotheke’, της οδού Χριστοφίδη την εγκατάστασή της ‘Digital Obsolescence’ από τις 18 μέχρι τις 28 Σεπτεμβρίου. Χιλιάδες βιντεοταινίες τύπου: ‘VHS’, στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη δημιουργούν με ενδιαφέρον τρόπο - μέσα από την κατάσταση του περιβλήματός τους, τους τίτλους τους που παραπέμπουν σε άλλες δεκαετίες ή τη συνομιλία τους με το χώρο έκθεσής τους - το κατάλληλο ύφασμα για να αναδυθεί το τεχνολογικό φάντασμα μιας περασμένης εποχής.

Στην ‘Digital Obsolescence’ εκεί που κάποιο μάτι βλέπει ένα ογκώδες κατακερματισμένο τέρας έτοιμο να σε κατασπαράξει, κάποιο άλλο βλέμμα διαισθάνεται τον κρυμμένο θησαυρό που κρύβει μέσα στην «κοιλιά» του. Στο σημείο αυτό ανοίγονται δύο κατευθύνσεις εξίσου νόμιμες και αιτιολογημένες Η πρώτη οδός ανήκει στην ειρωνεία. Είναι εκείνη η άποψη που βλέπει τις βιντεοκασέτες ως τα τεχνολογικά απόβλητα μιας εποχής και που διερωτάται για τις διαβρωτικές δυνάμεις του χρόνου, αναγνωρίζοντας πόσο αστείες και καταδικασμένες είναι οι ανθρώπινες προσπάθειες για την περισυλλογή, διατήρηση και αποκατάσταση του τεχνολογικού υλικού. Αυτή άποψη θεωρεί ότι το εγχείρημα «χλευάζει εν τέλει τις μορφές που παίρνουν οι κραυγές υπέρ της διατήρησης και της αποκατάστασης της ιστορικής, της τεχνολογικής και της χωροταξικής μνήμης».

Η άλλη οδός παραμένει πιο επιφυλακτική ως προς την τελική ‘αχρηστία’, ή αυτή τουλάχιστον συνομολογεί ο τίτλος της εγκατάστασης. Μια τεχνολογία όσο και αν τείνει να εκλείψει, όσο και έχει μειωθεί η ζήτησή της, δεν πέφτει σε αχρηστία, διότι τουλάχιστον όσοι πρόλαβαν και την αγάπησαν δεν παρέδωσαν ακόμη τα όπλα. Πέραν ότι έργο τέχνης ξεπερνά τον τίτλο που του διάλεξε ο ίδιος δημιουργός ή τα όρια που τείνει να τα περικλείσει το εύστοχο όσο και ‘ορθογραφημένο’ press release της εν λόγω παρουσίασης, ας σκεφτεί κανείς την οπτική γωνία ενός cinephile αντιμέτωπο με τόσες βιντεοταινίες. Τα χιλιάδες κλειστά κουτιά δε θα του εγείρανε την περιέργεια; Παλιές γνώριμες ταινίες δε θα του ξυπνούσανε αναμνήσεις; Ταινίες που θεωρούσε από καιρό χαμένες εκτός από χαρά δε θα του δίνανε την ευκαιρία να συμπληρώσει την ιδεώδη συλλογή;

Πιθανόν.... όσο και αν δεν μπορούμε να καταλογογραφήσουμε ή να διατηρήσουμε ζωντανά τα τεχνολογικά σημεία ή ερείπια του πολιτιστικού μας παρελθόντος, ένα ψηφιακό φάντασμα πλανάται ακόμη ανάμεσα μας... Αν θα το δει κανείς, εξαρτάται κάθε φορά από το πως αντιδρά κανείς απέναντι σε μια εκάστοτε παράδοση, ισοπεδωτικά ή ανα-συνθετικά.

ombion: DIGITAL OBSOLESCENCE by Alana Kakoyiannis

new york city / alexander wang

''

spring 2010

polaroid by mapplethorpe

patti smith 1970-1975 modern art: oxford

CAROL CHRISTIAN POELL / FE-MALE 2009

the obscure side of attica

Elizabeth Doering -Things, Witnesses!

phot. by christos panagides

Άκοντες Μάρτυρες ή καρέκλα του Προυστ

Ήταν ένα παράξενο όνειρο... Η Λευκωσία έμοιαζε με πόλη του «Φαρ Ουέστ». Οι δρόμοι της πόλης ήταν ερημωμένοι ενώ τους έδερνε αλύπητα ο ήλιος. Κινηματογραφική πολιτεία λες και ξεπήδησε από Western με τον John Wayne. Μια άγνωστη γυναίκα φθάνει μόνη της στην πόλη. Δεν κυκλοφορεί κανείς πεζός εκτός από λίγους στον κεντρικότερο δρόμο, που φέρει το όνομα ενός αινιγματικού κληρικού. Σημάδια εγκατάλειψης, κλειστής κοινωνίας. Περπατά για ώρα μόνη στην πολιτεία. Τρομοκρατημένοι περίοικοι την κοιτούν με καχυποψία, γίνονται λαγοί στη θωριά της ξένης. Οι γυναίκες κλείνουν τα παντζούρια τους. Κάποια στιγμή διψά. Μπαίνει σε ένα saloon. Εκεί μέσα τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο. Γης Μαδιάμ. Το bar διαλυμένο, οι τοίχοι ρημαγμένοι, γεμάτοι σφαίρες, ο καθρέφτης σπασμένος, οι καρέκλες σαράβαλα, τα αντικείμενα σημαδεμένα... Ένα πιάνο είναι κρεμασμένο από τις χορδές του στο ταβάνι. Ρωτά ένα Πακιστανό που είναι ο Σερίφης. Της απάντα: «΄Εχει εξαφανισθεί... πάει καιρός...». Νιώθει πώς κάτι σκληρό έχει συμβεί σε αυτόν τον τόπο. Δεν υπάρχει όμως ανθρώπινη ομολογία. Κανείς δεν το λέει ανοιχτά. Το μόνο που το μαρτυρεί είναι τα ίδια τα πράγματα.

Στην Παλιά Ηλεκτρική ή Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας (από τις 06 Ιουνίου μέχρι τις 2 Αυγούστου 2009), η Αμερικανή Εlizabeth Doering, παίρνει «κατάθεση» από εικοσιπέντε αντικείμενα παρουσιάζοντας την εγκατάσταση: «Αντικείμενα-Αυτόπτες Μάρτυρες» (Things, Witnesses!). Πρόκειται για μια σειρά, έναν «ορατό θίασο» από καρέκλες, τραπεζάκια, κρεβάτια, πολυθρόνες, αναπαυτικές, οι οποίες έχουν ανασηκωθεί τεχνηέντως από το έδαφος με την υποστήριξη ειδικών συρμάτων. Κάθε σκεύος έχει το δικό του δίκτυο από σύρματα, το οποίο συνδέεται με ένα μηχανισμό που του χαρίζει κίνηση. Τη γραπτή κατάθεση όμως δεν την παίρνει η ίδια για λογαριασμό τους αλλά τα ίδια τα αντικείμενα είναι εξοπλισμένα με έναν ατομικό, αυτοσχέδιο διαβήτη, ο οποίος είναι τοποθετημένος στο ένα από τα άκρα τους και που ανά τακτά χρονικά διαστήματα διαπράττει ένα «χειρογράφημα» ή «υπογράφει» πάνω σε ένα φύλο χαρτί τοποθετημένο σε μια πλάκα στο πάτωμα.

Η Doering σε αυτό το εγχείρημα προσπαθεί να εκμαιεύσει τις μαρτυρίες όχι ανθρώπων αλλά των ίδιων των πραγμάτων. Πολίτες από τις δύο πλευρές της Λευκωσίας δάνεισαν στην εικαστικό αντικείμενα που συγκεντρώνουν πάνω τους μαρτυρίες τουλάχιστον τριών δεκαετιών. Οι καρέκλες και τα υπόλοιπα έπιπλα, καθώς ανυψώθηκαν, έχουν απολέσει την χρηστικότητά τους ως οικιακά σκεύη. Έχοντας ανασηκωθεί, είναι σαν να έχουν ανεβεί σε ένα ιδιότυπο βήμα για να μιλήσουν. Στον αντίποδα της ανύψωσης βρίσκεται η επαφή τους με το έδαφος. Ο διαβήτης λειτουργεί σαν μια θεμελιώδης γείωση. Το δίπολο μεταξύ διαβήτη-γείωσης και κεραίας-σύρματος ισορροπεί στο μετέωρο, «πληγωμένο» σώμα.

Τα πράγματα αποσιωπούν την πλευρά της προέλευσης τους προτείνοντας έναν πιο ενιαίο ή αντιδογματικό τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων. Από την στιγμή που αποτραβήχθηκαν, απομακρύνθηκαν από τον ιδιοκτήτη τους, κανείς δεν ξέρει με σιγουριά σε ποια πλευρά της πόλης ανήκουν. Από την στιγμή που λειτουργούν πλέον ανεξάρτητα από τη διαμεσολάβηση της Doering έχουν γίνει τα ίδια «αυτουργοί» των χειρογραφημάτων τους. Λειτουργούν πλέον αυτόνομα, σαν μάρτυρες της ύπαρξής τους και των σημαδιών που φέρει αυτή πάνω στα μέλη τους. Κρεμασμένα ή μετέωρα για ώρες πιθανόν να έχουν αποκτήσει μια συλλογική, «μαρτυρική» ιδιότητα.

Στην εγκατάσταση «Αντικείμενα-Αυτόπτες Μάρτυρες» η Doering παίρνει προσεκτικά μια κατάθεση από τα αντικείμενα και τα βάζει να την υπογράψουν. Αυτό που ίσως καλείται να εξακριβώσει ιδίοις όμμασι ο θεατής - πριν προχωρήσει μόνος του - είναι αν η κοινή κατάθεση διαμαρτυρίας των πραγμάτων είναι αληθής, γιατί τελικά κανένας πολίτης, καμιά πλευρά δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα και σιγουριά αν η υπογραφή των αντικειμένων, το τελικό σημάδι ομοιάζει περισσότερο με περίτεχνο βυζαντινό καλλιγράφημα ή με ιδεώδες μουσουλμανικό αραβούργημα.

V & A museum: telling tales

Lathe chairs VIII, 2008 by Sebastian Brajkovic. © Sebastian Brajkovic.

poetic moments by francesca's woodmans gaze

all the good for those who wait

jerusalem - praying

safe II.

safe I.

khoozestan, iran: a woman prays as she visits a war memorial near the iraqi border

photograph: morteza nikoubazl/reuters

burqa-cladm in the dark

safe

αν λέμε συνέχεια ψέματα στον εαυτό μας, στο τέλος θα χάσουμε την ικανότητα να αγαπάμε

φ. ντοστογιέφσκι

la cour de voraces - lyon