ID: BOURGEOIS_PUNK

Είμαι το τελευταίο παιδί της πόλης. Μισός Εβραίος, μισός Παλαιστίνιος, μισός Έλληνας, μισός Τούρκος. Οι γονείς μου είναι από το Ναγκασάκι. Ταυτότητα: Bourgeois_ Punk. Ένας παχύδερμος αρουραίος βυθισμένος στη αφρόκρεμα. Ντροπή σε εμένα δεν υπάρχει, ντροπή υπάρχει εκεί που άνθρωπος γίνεται μέσο μια μεγαλύτερης θέλησης. Bourgeois_Punk σημαίνει αριστοκράτης, σημαίνει πανκ. Δε σημαίνει ούτε αριστοκράτης, δε σημαίνει μήτε πανκ. Bourgeois_Punk σημαίνει υγιής παραβατικότητα, δεν σημαίνει νευρωτική παθητικότητα

Για σκέψου το.. Bourgeois_Punk. Το σύμπλεγμα λειτουργεί σαν ωκεανός αλκοολικός. Όταν τον πλησιάζει εκείνο το μυαλό που αντιδρά αρνητικά απέναντι στο άγνωστο, τότε τον πνίγει στην επιφάνειά του.. τον καταπίνει στο βυθό του. Ήδη η υπερ-κωδικοποίηση των όρων έχει βάλει το βρώμικο γουδοχέρι της, έπειτα η άμεση παράταξη αυτών των όρων επιβάλει την σταδιακή εξάντληση και τελική εξουδετέρωση των νοηματικών τους δυνατοτήτων. Το πάντρεμά τους αρχικά τα μετουσιώνει στην κοινωνία του ενός οργανισμού, όμως τα συχνά μαλώματα, η υστερική συνύπαρξη δεν αργούν να επιφέρουν τον όλεθρο αλλά και την μεταμόρφωση

Η υποκουλτούρα νοσεί. Η εμπορευματοποίηση όσο πλασάρει ετικέτες, τόσο περισσότερο δρεπανίζει κεφάλια. Τα καλύτερα ονόματα είναι εκείνα που πουλάνε. Η επαναστατικότητα πουλάει. Αλλά έλα μου λες; Πως μπορείς να πουλήσεις αυτό που δεν έχει όνομα; Bourgeois_Punk είναι ταμπέλα-παγίδα, διαμορφώνει με ένα ποιοτικά αντίθετο τρόπο την επιφάνεια. Η επιφάνεια πλέον είναι ζήτημα διαρκούς έντασης

Η κοινωνία επιβάλει διάφορες ταμπέλες στους πολίτες της και οι πολίτες με τη σειρά τους αποδέχονται ποίκιλλες επιδερμικές ταυτότητες. Ο κομφορμισμός ακονίζει τα δόντια του, φιλήσυχε πολίτη. Έξι-επτά επίθετα έχεις όλα κιόλα και στις σκέψεις των άλλων μείον δυο-τρία. Για σκέψου το..

Έχω ήδη γνωρίσει έξι μοναξιές. Εγώ, ο Βοurgeois_Punk είμαι φτιαγμένος από ουράνιο και επανάσταση. Η αυτοκατάργηση των δύο όρων, η διάσπαση του ατόμου, απελευθερώνει τρομερή ενέργεια. Διεκδικώ την τελευταία ταυτότητα και είμαι έτοιμος να την εγκαταλείψω. Δεν ανήκω πουθενά και ούτε έχω θεό να προσκυνήσω. Είμαι ελεύθερος. Δεν έχω τίποτα εκτός μου που να με καθορίζει, είμαι πάντα ο εαυτός μου, ό,τι διαπράττω, το κάνω επειδή μου ανήκει

LE SAUT DE L’ANGE

Ζώντας στην πόλη είναι σαν να επαναλαμβάνω μια καλλιτεχνική βουτιά σε πισίνα. Όσο περισσότερο μεγαλώνω, τόσο πιο έντεχνα βυθίζομαι. Έγινα πλέον ικανός βουτηχτής. Προοδεύω συνέχεια.. Μεθώ με τη γεύση της ταχύτητας, με την εικόνα της πτώσης, με τα παλαμάκια των θεατών.. ανυπομονώ να ξεσκίσω την υδάτινη επιφάνεια. Εγώ, εγώ, εγώ.. Θα σας αποδείξω ποιος είμαι.. ένας δεινός κυνηγός της πιο τέλειας, της πιο ιδανικής βουτιάς

Μια νύκτα άλλαξα πλευρό και σαν ξύπνησα αναρωτήθηκα.. μα τί υπάρχει στο βυθό; Δεν τον άγγιξα ποτέ. Πόσο όμορφα λαμπυρίζουν από μακριά τα χρυσά πλακάκια. Αυτό είναι το πράγμα που τώρα θέλω να μάθω. Ρώτησα και όσοι κάτι γνωρίζανε. μου υποσχεθήκανε ότι ‘ο πάτος της πισίνας είναι ένας καθρέπτης ονειρικός. Είναι φτιαγμένος από αμέτρητους θησαυρούς, κεντημένος από παραμύθια και απίστευτα μυστικά. Να, τελικά η χαμένη Ατλαντίδα βρίσκεται σε αυτόν εδώ το βυθό. Στο δικό μας καθρέπτη θα καθρεπτιστείς και τότε θα μάθεις ποιος είσαι’

Μου άρεσε η ιδέα και θέλησα να την ακολουθήσω. Αρχίζω να βυθίζομαι ολοένα και περισσότερο, επίμονα πασχίζω να φτάσω στο βάθος της υπόθεσης. Όσο και να βυθίζομαι, τον καθρέπτη δεν τον φτάνω, δεν τον βλέπω πιο καθαρά. Καθώς τον πλησιάζω, με βασανίζει η εκτυφλωτική αντανάκλασή του και οι παραμορφώσεις του. Είναι τελικά πολύ πιο βαθιά από τις δυνάμεις μου. Δεν πρέπει όμως να απογοητευτώ. Πρέπει να προσπαθήσω πιο πολύ αλλιώς.. τίποτα.. Αξίζει τον κόπο. Να βλέπεις το πρόσωπό σου στον καθρέπτη είναι εκπληκτικό. Ωστόσο, δεν τα καταφέρνω, φτάνω μονάχα μέχρι ενός σημείου και μετά επανέρχομαι. ‘Δεν μπορώ να βυθιστώ άλλο’, γκρίνιαξα, ‘ασφυκτιώ δεν το καταλάβετε, δεν μπορώ να κρατήσω άλλο την αναπνοή μου. ’ ‘Μην στεναχωριέσαι’ μου απαντάνε, ‘αυτό είναι πολύ κατανοητό. Δεν σου αρκεί το δικό σου οξυγόνο, θα σου δώσουμε εμείς από το δικό μας. Να πάρε αυτή μάσκα και τις φιάλες οξυγόνου, δε θα έχεις ξανά το ίδιο πρόβλημα’
Ξαναδοκίμασα να βυθιστώ στα έγκατα. Τώρα είναι πιο εύκολο. Έφτασα στον προορισμό μου χωρίς όμως να αγγίξω το νόημα. Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Ο καθρέπτης ήταν όντως εκεί. Στον χρυσό καθρέπτη δεν αντίκρισα δυστυχώς το πρόσωπό μου αλλά τη μάσκα. Τότε αναφώνησα: Μα πώς να λειτουργήσω ανθρώπινα στης πισίνας το βυθό.. Το πρόσωπό μου φορούσε μια μάσκα σαν όλες τις άλλες μάσκες. Τι κρίμα, στον καθρέπτη σας έφτασα τόσο κοντά, όμως εδώ που βρίσκομαι, αν βγάλω τη μάσκα, να μείνει γυμνό το πρόσωπό μου για να δω, θα πνιγώ!

Αφαίρεσε από τον δύτη τις φιάλες οξυγόνου και αυτός θα σταματήσει να αναπνέει. Βγάλε από τον αστροναύτη το σκάφανδρο και αυτός θα ξεψυχήσει. Πέταξα μακριά τον καθρέπτη στον βυθό μου, άρχισα να υπακούω μονάχα το σφυγμό μου. Από τα βάθη της πολιτείας σαν επέστρεψα, ξέβγαλα από πάνω μου τη βαριά αρματωσιά, δεν θέλω τα ξένα δεκανίκια ξανά.. Αφήνω να με καθορίζουν μόνο τα λόγια εκείνων που αγαπώ. Με το κατάλληλο φως, στην υδάτινη επιφάνεια μονάχα θέλω να καθρεπτιστώ. Ο άλλος καθρέπτης δεν λειτουργεί. Αν είσαι gay σου βάζουνε τον καθρέπτη στο πισινό, αν πας να σηκώσεις κεφάλι, σου κόβουν το λαιμό, αν γράφεις καλά, σου κόβουν τις φλέβες σου και μετά λένε πως εσύ ήσουν ένας ιδανικός αυτόχειρας για αυτό

Από τότε που η Η-όλη υποπτεύθηκε ότι την ψάχνουμε στο βάθος, εκείνη άρχισε να καθρεπτίζεται στην επιφάνεια

Εγώ, ο bourgeois_punk, θέλω να βρω έναν καθρέπτη σαν πανσέληνο για να αντέξει το δικό μου το θεό. Φτιάχνω άλλον καθρέπτη από μέσα μου από εύφλεκτο, διάφανο υλικό. Δεν έχω νου ιχθύος, δεν κάνω εγώ για το βυθό

BOURGEOIS_PUNK & THE CITY

Η πόλη είναι το μεγάλο συμβόλαιο. Η πόλη είναι το πιο προκλητικό συμφωνητικό που με περιμένει να υπογράψω. Παντού εμφανές αλλά πάντα αόρατο, είναι ήδη προγεγραμμένο μέχρι τις τελευταίες λεπτομέρειες, παραμέτρους, υποσημειώσεις και υπομνήματα. Απομένει ένας και μοναδικός χώρος για μένα, ο χώρος στο λευκό περιθώριο - μια αναπάντεχη βουτιά στο κενό- εκείνος της δικής μου υπογραφής. Αν θέλεις να μπεις στο παιχνίδι, δεν επιδέχεται το πράγμα καμία άλλου είδους ουσιαστική αλλαγή ή παρέμβαση. Είμαι πάρα, μα πάρα πολύ θυμωμένος

Ανακαλύπτω τα πραγματικά όρια της πόλης. Προσπαθώ να αντέξω στους πόνους της. Συλλογίζομαι τον εαυτό μου σαν μια τεράστια πένα με μελάνι· κάθε μέρα, καθώς τριγυρίζω στους δρόμους και στα σοκάκια, συνεχίζω την χάραξη της δικής μου πορείας, της προσωπικής μου υπογραφής. Δεν έχει σημασία αν η εκστατική τροχιά μου θα βγάλει στο τέλος μια μουτζούρα.. αυτή η μουτζούρα θα γίνει οπωσδήποτε δεκτή σαν γνήσια υπογραφή. Η υπογραφή είναι η πιο μεγάλη συναισθηματική ανάγκη της πόλης. Η πόλη-συμβόλαιο με περιμένει. Δεν απομένει άλλο από το να ολοκληρώσω τον κύκλο της. Η υπογραφή αυθεντικά δική μου. Η καλύτερη σινική μελάνη βγαίνει ασταμάτητα από τα χτυπημένα πόδια μου. Η κατάρα του Οιδίπου σε όλο της το μεγαλείο. Όταν βλέπεις στις ταινίες σε πανοραμικό ‘αξελερέ’ τους αυτοκινητόδρομους και τους ανθρώπους, σαν φωτεινές δέσμες να πηγαινοέρχονται με απίστευτη ταχύτητα, τότε βλέπεις τον πολλαπλασιασμένο Οιδίπου να υπογράφει ενώπιον μαρτύρων την τραγική μοίρα του. Η ύστατη μεταμόρφωση του Οιδίπου συμβαίνει, συναντάται στην πόλη. bourgeois_punk

Νιώθω τον ασύμβατο αυτοκαθορισμό μου έναντι στην πόλη-συμβόλαιο, σαν Οιδίπους βλέπω το σκοτάδι που καλύπτει τις λεωφόρους με τα στυλωμένα συμβόλαια και τις επαναλαμβανόμενες συμβάσεις και ξαφνικά νιώθω εντελώς αυθαίρετος. Είμαι μια γραμμή που δεν κάμπτεται. Παντού περισσεύω και παντού ξεψυχώ. Της πόλης είμαι ο πιο κακός γιος

Όλα είναι στημένα και με περιμένουν. Θα υπογράψω τελικά το συμβόλαιο ή δε θα το υπογράψω. Λάθος ερώτηση. Θα το παραβιάσω κρυφά ή προκλητικά. Όλα στο φως του ήλιου είναι η σκληρή απαίτηση, όσο περισσότερο μπορώ. Υπάρχει η φήμη ότι για να υπογράφεις λιγότερα συμβόλαια υπάρχουν τρία διαβατήρια: να είσαι όμορφος, να έχεις τη γνώση ή να είσαι πλούσιος. Δεν το πιστεύω. Το σημαντικό είναι να έχεις κουράγιο και ασάλευτη πίστη. H προτεραιότητα του θάρρους, της βούλησης για ελευθερία αντικαθιστά τις ιεραρχίες, του χρήματος, του διπλώματος ή της ηλικίας. Όταν η ελευθερία είναι ο σκοπός, τότε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. bourgeois_punk

Στο κάντο όπως προβλέπει το συμβόλαιο αντιτάσσω το κάντο μόνος σου, κάντο με τους φίλους σου, τίποτα άλλο, αυτό είναι ήδη πολύ δύσκολο

Το κακό στην πόλη είναι σαν το καυσαέριο, σαν την σκόνη.. μπαίνει από παντού. Η πόλη, το Άουσβιτς της ελευθερίας συνεχίζεται, το μεγαλύτερο συμβόλαιο νεύρωσης που υπήρξε ποτέ συνεχίζεται, τα φώτα, οι φωτιές συνεχίζονται, όλα συνεχίζονται


bourgeois_punk

Ο ΔΙΠΛΟΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

H δουλειά είναι ο χώρος της ντροπής. Η εργασία δεν είναι χώρος ντροπής. Άλλο εργάζομαι άλλο δουλεύω. Η δουλειά μπορεί να μετουσιωθεί σε εργασία. Η εργασία έχει να κάνει με τα ζητήματα της χαράς του δημιουργού και της ελευθέριας. Κάθε εργασία συνδέεται με τα ζητήματα της δοτικότητας. Όταν αυτή πολλαπλασιαστεί, τότε το κάθε επάγγελμα μπορεί να ειδωθεί σαν λειτούργημα. Στην πόλη, ο χώρος της εργασίας είναι η βασιλική λεωφόρος για την ελευθερία

Ας πάρουμε το πράγμα από την αρχή. Που περνάω καθημερινά τον περισσότερό μου χρόνο; Πώς ξεκινάω την ημέρα μου; Που αναλώνω την περισσότερη ενέργειά μου; Το νήμα του χρόνου περνάει αναγκαστικά από την εργασία, αυτό είναι κανόνας. Η ελευθερία είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από δεδομένη. Η πρώτη ερώτηση που θέτω λοιπόν είναι αν είμαι ελεύθερος ή σκλάβος; Ο μίτος της Η-όλης ξετυλίγεται αργά-αργά και καθημερινά, στους εργασιακούς χώρους, στα γραφεία και τα εργοτάξια. Το πρωί ξετυλίγεις το νήμα, το απόγευμα για να βγεις έξω πρέπει να το ακολουθήσεις πίσω. Πρέπει να προλάβεις ακόμη το φως του ήλιου. Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία. Μην θεωρήσεις καν δεδομένο το νήμα ούτε το νόημα

Θα σας το πω εγώ, χωρίς περιστροφές, εδώ έχουμε να κάνουμε με διττό λαβύρινθο. Ο λαβύρινθος είναι η δαιδαλώδης δουλειά. Ο λαβύρινθος για να είναι αυθεντικός θέλει και το Μινώταυρό του. Οι φρουροί του στέλνουν κρέατα, έχοντας κρυφή ελπίδα ότι θα φαγωθούν τελευταίοι. Ό Μινώταυρος δεν είναι πάντα ορατός, φροντίζει για αυτό ο μεγαλύτερός του αδελφός. Είναι παρών όμως, όταν πρέπει.. και είναι εδώ για να με ξεκοκαλίσει. Με το τέρας ξέρω τι πρέπει να κάνω, δε χρειάζομαι κανένα για να μου πει, μόλις τον δω μπροστά μου, καταλαβαίνω από ένστικτο

Μια ξεχασμένη ιστορία λέει πως ένα γαϊδούρι από μικρό το φορτώνανε και έκανε μια συγκεκριμένη διαδρομή που στο τέλος την έμαθε απέξω και ανακατωτά. Όταν αργότερα τυφλώθηκε ήξερε από μόνο του το δρόμο. Η δουλεία σήμερα είναι πολύ περισσότερο εθελούσια από ότι στο παρελθόν, ο λαβύρινθος είναι πολύ περισσότερο εγκεφαλικός. Εγώ υπογράφω το συμβόλαιο, εγώ πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά, εγώ του αφιερώνω ολοένα και περισσότερο από το χρόνο μου. Ο λαβύρινθος είναι ακόμη η ανάπτυξη ενός έντεχνου κώδικα τιμής και σεβασμού των συνθηκών εργασίας όσο και της αξιοπρέπειας του εργαζόμενου. Ο δούλος έχει τη βαθιά ανάγκη να παρονομάσει με αλλά απατηλά ονόματα τον εργασιακό του κόσμο. Η αξιοπρέπεια της δουλειάς είναι ο λαβύρινθος μέσα στο λαβύρινθο

Εγώ, ο bourgeois_punk αρνούμαι να αναπαραγάγω τον κόσμο, αρνούμαι να εγκατασταθώ στο λαβύρινθο, αρνούμαι να γίνω αντικείμενο μεγαλύτερης θέλησης από τη δική μου. Δεν είναι ντροπή αν δουλέψω για ένα διάστημα στο λαβύρινθο, ντροπή είναι να σταματήσω να θέλω να αλλάξω τους όρους του λαβύρινθου. Δεν αρνούμαι την πάλη με το Μινώταυρο, δεν αρνούμαι να δω το καταβρόχθισμα συντρόφων. Ο τρελός ταύρος είναι εδώ ακόμη. Σαν τον αφανίσω, να μην το ξεχάσω.. ο βασιλιάς Μίνωας είναι ακόμη ζωντανός

H ΠΟΛΗ ΦΛΕΓΕΤΑΙ

Θα μπορούσε η αρχιτεκτονική να βάλει τα δυνατά της να γίνει μια αρχιτεκτονική της έκστασης; Η αρχιτεκτονική θα μπορούσε να παρασυρθεί από το χορό, τη μουσική; Η επιστροφή του δημόσιου χώρου στην πόλη συνίσταται από τριάντα κατασκευαστές πλυντηρίων. Αυτό είναι το στοίχημα. Οι πλατείες, τα καφενεία και τα θέατρα να επαναπροσδιοριστούν. Τα σοκάκια, τα καφενεία και οι πλατείες να γεμίσουν με τραγούδια, ο δρόμος να μεθύσει ξανά

Να ανακαλύψουμε ξανά το μαζί, το όλοι μια δεμένη παρέα. Να δούμε να ξεχύνονται άδολα στους δρόμους οι κοπέλες και τα παλικάρια. Η αρχαία μυστηριακή αγορά πρέπει να συμβεί αλλιώς ξανά και ξανά

Τα ζητήματα του φασισμού περνάνε αναγκαστικά και από το αστικό τοπίο. Ο ολοκληρωτισμός έχει πολλές εκφάνσεις στην αρχιτεκτονική. Εδώ με ενδιαφέρει κατά πως συνδέεται με την σφαίρα του ιδιωτικού. Η πόλη κλίνει τον άνθρωπο μέσα στο διαμερισματάκι του. Ο ιδιωτικός χώρος λατρεύεται, οι ιδιωτικές απολαύσεις φθονούνται, η λέξη private επικρατεί και αποθεώνεται. Η έννοια του ιδιωτικού έχει τη γενεαλογία του. ‘Idiot’στα αγγλικά και γαλλικά σημαίνει βλάκας και το να σε αποκαλέσει ιδιώτη κάποιος στην αρχαία Αθήνα ήταν μεγάλη προσβολή, σημαίνει ότι παραμελείς τα κοινά και σε ενδιαφέρει το προσωπικό σου συμφέρον. Όμως.. Έχει και η ιδιωτική τις χαρές της. Εντάξει, και εμένα με ενδιαφέρει πολύ η γυναικολογική καρέκλα ως performance art αντικείμενο στο σαλόνι μου αλλά δεν μου είναι αυτό αρκετό

Το πρωί δημόσια βασανιστήρια και υπηρεσίες, το μεσημέρι μετά από μπύρες δημόσιες τουαλέτες και κατουρήματα, το απόγευμα δημόσια λουτρά και γυμναστήρια... και όταν γεράσουμε δημόσια νοσοκομεία και νεκροταφεία

H πολιτεία τη νύχτα φλέγεται. Οι συμποσιακές συντροφιές πολλαπλασιάζονται. Τα cruιzing areas μεστώνουν.. Το club γίνεται η σφηκοφωλιά του άστεως. Ιερείς και ιέρειες της νύχτας πολλαπλασιάζουν ιδανικές στιγμές.. Επιθυμώ να συναναστραφώ με όλους, να μεταμφιεστώ στα καταγώγια, να γιορτάσω το σώμα μου και το σώμα σου χορεύοντας, να λησμονήσω την ατομική ύπαρξή μου, να μπω μέσα σου στα πίσω δώματα, να δοκιμάσω τις άτεχνες ηδονές της απόκοσμης Κλεοπάτρας και να..

Τελικά, το πήρα απόφαση.. Η συναναστροφή είναι η Λυδία λίθος της δικής μου πολιτείας. Ο βαθμός πολιτισμού μιας πόλης τελικά έχει να κάνει με το κατά πόσο και πως οι άνθρωποι ανταλλάζουν υγρά μεταξύ τους

ΈΡΨΣ

Άλλοι δεν είναι κοντά μας, εμείς όμως είμαστε τα πραγματικά θύματά του. Τα μεγαλύτερα κεφάλια αποδεκατίσθηκαν ένα ένα από τον ιό, έζησαν όμως τη ζωή τους. Καθόλου μην τους κλαίτε, πενθείτε καλύτερα τον εαυτό σας. Ο φόβος σου τρώει τα σωθικά, βρίσκεται στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σου και δε σε εγκαταλείπει ποτέ. Καμία γενιά δεν έζησε κάτι ανάλογο, είμαστε πλέον η πιο αντι-ερωτική. Το εξής παράδοξο μαστίζει την εποχή μας. Ενώ ο Έρωτας σε όλες τις εποχές κυριαρχούσε και όλα τα τιθάσευε, τώρα ο ίδιος είναι παντού σκλάβος

Τα λόγια του ερωτευμένου πέφτουν σήμερα αποκρουστικά - σαν βόμβα τρομοκράτη - στις ψυχές των ανθρώπων. Δεν κατάλαβε κανείς τίποτα. Οι εραστές ποτέ δε δίνουν αυτό που είναι μέσα τους. Δίνουν μονάχα ένα μέρος του. Αυτό δε φτάνει. Έλα, μου λες; Πως μπορείς να διανοηθείς το απόλυτο, όταν μια ζωή ολόκληρη περιφράζεις το νου σου; Ότι προκαλεί σηψαιμία στις αισθήσεις μυρίζει εξανθηματικό εμετό. Το ελεγχόμενο συναίσθημα είναι εδώ. Ο συλλογικός ναρκισσισμός, η libido στραμμένη προς τα μέσα είναι εδώ. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που ναρκώνει τις αισθήσεις είναι εδώ

Ο έρωτας να επαναλειτουργήσει, όπως η Ιωάννα ανέλαβε τις παπικές ευθύνες της. Ζηλεύω εκείνους τους ανθρώπους τους τόσο εγκαταλειμμένους στα πάθη τους και ας τιμωρήθηκαν σκληρά. Αυτούς που παραιτήθηκαν από τον καθωσπρεπισμό τους και έζησαν μια ζωή πέρα από το καλό και το κακό. Ποια μάνα και ποιος πατέρας μας το έμαθε αυτό;

Δεν με σταματώ με τίποτα πλέον. Δεν έχω περιθώριο. Μου έχω εμπιστοσύνη. Πότε θα αρχίσω να πράττω διαφορετικά, πιο γρήγορα, πιο ανεπιφύλακτα, χαστουκίζοντας την συνήθεια; Το γενετήσιο αγκάλιασμα πρέπει να ανακαλυφθεί με μια άλλης τάξεως προφύλαξη, εκείνη απέναντι στις ενοχές και το φόβο

Mια ζωή παίζω ρωσική ρουλέτα και είμαι ακόμη εδώ, ακόμη πιο κοντά σου

ΙΕΡΟΠΟΛΙΣ

Στο μετρό άνθρωποι είναι βουλιαγμένοι μέσα στις τεράστιες εφημερίδες τους. Αδυνατώ να δω το πρόσωπό τους. Δεν βλέπω κάποιον να διαβάζει: ΄Οι ερμαϊκές στήλες αναστηλώθηκαν’.

Όχι, δεν εξοστράκησα εγώ το ιερό από την πόλη μου. Το ιερό δε βρίσκεται έξω από τα τείχη∙ δολερά μισανατέλει, φτερουγίζει, έρπεται μέσα στο άστυ. Όμως, πότε ήταν η τελευταία φορά που αναρωτήθηκα για το ιερό. Υπάρχει ιερό στο χρόνο μου, όταν δουλεύω υπερωρίες και τις Κυριακές; Πότε ήταν η τελευταία φορά που σκέφτηκα ποιό ρόλο διαδραματίζει στην εργασία, τί δυναμική καταλαμβάνει στην ερωτική ζωή. Πόσο συχνά σκέφτομαι για το ιερό τελευταία;

Η απουσία του λόγου περί του ιερού από το καθημερινό λεξιλόγιο με κάνει να παραξενεύομαι, όταν ξανασυναντώ την έννοια. Οι ειδήσεις, τα περιοδικά, τα σχολεία δεν το κάνουν είδηση. Πουθενά δε γίνεται φανερά λόγος για το ιερό. Δεν βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Αυτό φταίει. Για έλα, πες μου, ποια ήταν η τελευταία φορά που ένας φίλος σου μίλησε για το ιερό;

Η απουσία δεν συνεπάγεται θάνατο. Σημαίνει περισσότερο σιωπηρή συνωμοσία. Τώρα θέλω να γυρίσει το ιερό στην επιφάνεια, στην καθημερινή γλώσσα και σκέψη της ρευστής πολιτείας. Γυρεύω το ιερό να γίνει υγρή λάβα, να πάρει εύφλεκτη μορφή, να αποκτήσει χαρακτήρα βραχυπρόθεσμο και στιγμιαίο

Το φιλμ της μνήμης μου επιδέχεται τις πιο εφήμερες εκτυπώσεις. Η κινηματογραφική ταχύτητα σκοτώνει την ταυτότητα του ιερού.. Η ανάμνηση μετατοπίζει, αλλοιώνει, παραμορφώνει τα γεγονότα. Η έννοια της αλληλουχίας διαταράσσεται. Το σημαντικό, αέναο και ουσιώδες είναι ακρωτηριασμένο, ιμιφωτισμένο, μπερδεμένο. Η προσοχή δεν εστιάζεται σε αυτό πολύ. Έκατοντάδες πόνοι - από διαφορετικά σημεία - αποσπούν την προσοχή μου. Θαμμένα όνειρα δε μάθαν γκρινιάζουν και τώρα μαθαίνουν να δολοφονούν. Ύστερα έρχεται η σιωπή. Στην διπλανή πόρτα ζουν σπουδαίοι άνθρωποι, ένας λεβεντόγερος πιο κάτω. Όταν δεν υπάρχει μνήμη πως να θυμηθώ τους ήρωες; Πως να επικεντρωθω, να συγκεντρωθω και να αφιερωθώ στο ιερό;

Δύο εραστές γυρίζουν πλάτη ο ένας στον άλλο μετά από γενετήσιο αγκάλιασμα. Τα φιλιά γρήγορα τελιώνουν. Πριν από λίγο, χάιδευαν ο ένας τον άλλον, λάτρευαν ο ένας τον άλλο. Τώρα πως γίνεται και σταματούν έτσι απότομα; Πως εξηγείται αυτή η ασυνέχεια; Πως μπορεί το άγγιγμα να είναι τόσο αποσπασματικό;

Ο θυμός μου είναι ιερός. Όλα τα προτερόχρονα συναισθήματα είναι ιερά.Να συγκεντρώσω πάλι τις δυνάμεις μου. Να κάνω μια αρχή από το καθημερινό, το εφήμερο. Πριν κάνω το πέρασμα, να το σταθεροποιήσω, ύστερα να πολλαπλασιάσω τις ιδανικές του στιγμές. Να κατασευάσω μια αλυσίδα ιερών συμπτώσεων. Να λατρέψω τις πιθανότητες. Να βγω ζωντανός

Το ιερό είναι το νέο θέμα γοητείας και συγκίνησης. Να το φέρω ξανά στην επιφάνεια.Θέλω να γυρεύω το ιερό από ήλιο σε ήλιο, από σταθμό σε σταθμό, από τη μια άκρη της πολιτείας στην άλλη. Έχω βάλει στοίχημα τη ζώη μου να επιστρέψω το ιερό στην καθημερινότητα, να το περάσω σαν χρυσή κλωστή από τον ιδιωτικό στο δημόσιο. Η ιερά οδός περνάει αναγκαστικά από το δημόσιο βίο. Διέρχεται από τη ισορρροπία ανάμεσα στα κοινά και τα ιδιωτικά. Όλα συνεχίζονται, το ιερό συνεχίζεται.. σαν ακροβάτης

Το ιερό στην πόλη μου υπάρχει εκεί που δεν το περιμένεις.Μεταμφιεσμένο στα πιο άκομψα ενδύματα. Μπλεγμένο σε νυχτερινές περιπολίες. Στο ιδανικό τυχαίο και την αποτίμηση της γενναιοδωρίας του. Στη συντροφιά αγνώστων που μοιράζονται το ίδιο τραπέζι. Στο χορό, σε μια κοπέλα που με προσκαλεί καθημερινά για χορό και με περιμένει. Στην Η-όλη που με παραληρεί, επειδή αντιδρά θετικά απέναντι στο άγνωστο. Στο πείσμα, στο πείσμα.. στο όλα συνεχίζονται, στην αέναη θυσία. Σε απροσδόκητες συναντήσεις. Στις αναμνήσεις της προκλάσσικής περιπέτειας.. σε εκείνες τις λιτές αρχές που οδήγησαν αργότερα σε ένα χρυσό αιώνα. Στο καραβάκι που συνεχώς ζωγράφιζα σαν ήμουν μικρό παιδί

Η γλαύκα ανοίγει τα φτερά της μετά το σούρουπο. Δεν είναι μόνη της όμως. ΄¦Ενα απόκοσμο πλάσμα έρπεται κάτω από την πόλη. Το βρίσκεις μέτα από χρόνο, σε μισογκρεμισμένες χαραγματιές, σε απροσδόκτηες εισοχές, σε αμφιλεγόμενες πτυχές. Στο παρασκήνιο ένα πλάσμα παίζει κρυφτο με το νεογέννητο Διόνυσο. Είναι η έχιδνα του ιερού