Από την μια, στόχος μου είναι να επικοινωνήσω κάτι απλό, κάτι που αφορά όλους. Από την άλλη από πού να κάνω μια αρχή; Φτάνει. Αρκετά. Ως εδώ και άλλο μη παρ΄έκει. Δεν υπάρχει τέλος και αρχή. Μόνη διέξοδός μου η καθαρότητα που εσωκλείει η γραφή. Η γλώσσα προϋπάρχει. Δε μπορώ να χρησιμοποιήσω άλλο μέσο για να πω τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτή είναι το όχημα και ψάχνω επειγόντως οδηγό να τη δαμάσει. Ως που να τον εντοπίσω, έχω πιάσει όπως όπως το τιμόνι, παίζοντας κρυφτό με τους γλωσσοδέτες. Ας μη διαβαστεί, παρακαλώ, η λέξη με το συνηθισμένο της φορτίο αλλά σαν σινική σειρήνα ή φονική ρουλέτα μιας εφόλης της ύλης αγανάκτησης.
Το σοβαρό αδιέξοδο που μου προκαλεί η κακή αισθητική του άλλου δεν δημιουργήθηκε από την μια στιγμή στην άλλη. Έχει διάπλαση ολοκληρωτικού συστήματος και δη την κράση λερναίου οικοδομήματος. Χτίζεται, πολλαπλασιάζεται, στοιβάζεται μέρα με τη μέρα, σταγόνα-σταγόνα και το «κινέζικο βασανιστήριο» δεν έχει τελειωμό. Από ένα σημείο και έπειτα δεν υπάρχει γυρισμός. Μεταφυσική η γραφειοκρατία του. Πνιγηρό το αδιέξοδο. Επικίνδυνο και αποτελειωτικό. Προχωρά ανενόχλητο στα κρυφά. Εμετικό καρκίνωμα που πολλαπλασιάζει διαρκώς τα παθογόνα κύτταρά του και προσβάλλει τα υγιή. Σου σιγοτρώει, σου σιγοκαίει τα σωθικά. Σε βάζει τρικλοποδιά, σου δένει την ψυχή μύριους κόμπους.
Σκεφτείτε ένα λαμπρό γιατρό, ο Κύριος Παπαδόπουλος είναι χειρούργος. Είναι εργατικός, ενημερώνεται για τις εξελίξεις της επιστήμης του, σώζει ζωές, προσφέρει δημόσιο έργο και παράλληλα είναι καλός οικογενειάρχης. Είναι αυτό αρκετό; Ποιος θα του πει πως το σπίτι που έφτιαξε βγάζει μάτι, έχει γυρίσει την πλάτη στην παράδοση και έχει γκρεμίσει διάπλατα όλες τις γέφυρες, δεν συνομιλεί με το οικοσύστημα, δεν διατηρεί ουδεμία επαφή με το έδαφος, τη γη, την κοινότητα; Να του το συγχωρέσουμε πως είναι τόσο ακαλαίσθητος και χοντροκομμένος στο καθημερινό βίο...; Μάλλον, ναι.... Οι περισσότεροι δεν συνηθίσανε μόνο τη δική τους πορδή αλλά και των άλλων. Ανοσία.
(...) Από μια ηθική θεώρηση των πραγμάτων μάλλον πάλι ‘ναι’. Ωστόσο η ζωή διατηρεί και μια αισθητική διάσταση. Έχει να κάνει κατεξοχήν με την αίσθηση των πραγμάτων. Η ένστασή μου γίνεται, διότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το μάτι συνεχώς συνθλίβεται από το τρισάθλιο, αστικό γκρι. Βαριά τραυματισμένο, προσκρούει στους τοίχους. Ο Κύριος Παπαδόπουλος, ο Κύριος Δημητρίου, ο Κύριος Κωνσταντίνου δυστυχώς είναι «πανταχού παρών και τα πάντα ποιών». Σε όλες τις θέσεις, σε όλα τα σημεία. Κάποιος ας αναλάβει τις ευθύνες του. Κάποιος τελικά οφείλει να έχει άποψη πέραν της ειδικότητάς του. Μια γενικότερη αίσθηση, σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων πέραν της καθημερινής του ενασχόλησης. Η Ελλάδα και η Κύπρος νοσεί.
Απορώ πως δεν βγαίνει το μάτι μερικών. Σε μια άλλη εποχή τα πράγματα θα κυλούσαν διαφορετικά. Σήμερα όχι. Η φορά άλλαξε δραματικά. Για να μη θίξεις, δεν θα πεις την πραγματική σου γνώμη και το κακό διαιωνίζεται. Πρέπει να σταματήσει αυτός ο άσχημος φαύλος κύκλος. Μακροπρόθεσμα δεν υπάρχει δικαιολογία. Η ασχήμια είναι παντού. Πλημμυρίζει το άστυ.. Κάποιος ας την υποδείξει. Κάποιος επιτέλους να φανεί ειλικρινής. Να μιλήσει χωρίς περιστροφές. Να χτυπήσει απλά το καρφί. Να χρησιμοποιήσει μια γλώσσα που καρφώνει στο κέντρο. Έστω και για μια φορά, ενώπιον όλων. Δημοσίως. Μηδενός εξαιρουμένου. Δεν γίνεται όλα να περνάνε στο «ντούκου». Η Ελλάδα και η Κύπρος σφαδάζει από όμοιους πόνους σε διαφορετικό σημείο.
Κατά τη γνώμη μου, οφείλει κάποιος να έχει τη δική του προσωπική άποψη για τα πράγματα. Μια ορισμένη γνώμη για την αισθητική πλευρά των πραγμάτων. Μια ορισμένη αισθητική αντίληψη. Δεν φτάνει κάποιος να είναι άρτιος στη γραμματική πρέπει να είναι και στο συντακτικό. Γιατί τελικά, ο καθένας είναι υπόλογος για την οικία του, μέσα και έξω και υπεύθυνος για την ενδυμασία του. Καθώς όμως κανένας για δικούς του λόγους (αρκείται στο να είναι μεγάλος δικηγόρος ή τρανός λογιστής) δεν αναλαμβάνει ακόμη την ευθύνη, επειδή το κινέζικο μαρτύριο συνεχίζεται, για αυτό ακριβώς και μου την έχει βιδώσει έτσι άγρια. Η Ελλάδα και η Κύπρος παραμένουν παγιδευμένες.
Πέστε μου, αγαπητέ αναγνώστη, ο εργολάβος εσάς σκεπτόταν, όταν έχτιζε στη σειρά πανομοιότυπα διαμερίσματα;
Πέστε μου Κύριε Αντωνίου, τα παιδιά σκεπτόσασταν, όταν χτίζατε το αυθαίρετο έκτρωμα δίπλα στο κύμα;
Πέστε μου Κύριε Δημητρίου σου το είπε ποτέ κανείς ότι το σπίτι σου δεν βλέπεται;
Με ενοχλούν όσοι δεν θέτουν ερωτήματα. Όσοι νίπτουν τας χείρας τους βιαστικά. Όσοι το βράδυ κοιμούνται πάντα ήσυχα.
